Od Ay'i- c.d Nico (Miłego rozpaczania)

Znajome ściany szpitala zdawały się mnie przed czymś ostrzegać. Niepewnie wkroczyłam do gabinetu lekarskiego. Przy niedużym biurku, w rogu pokoju siedziała moja matka i doktor. Mam cicho płakała. Niepewnie dosiadłam się do nich. Rodzicielka chwyciła mnie za rękę. Miałam wszystkie najgorsze myśli. Czuję, że nie wyjdę z tej głupiej choroby.
-Natalia, masz w płucach grzybicę- spojrzałam na lekarza w z niepewnością. Grzybicę, co to dla mnie oznacza? Moja mama ścisnęła mocniej moją dłoń- nie znoszę tego mówić swoim pacjentom, a ty jesteś taka młoda- chwycił się za głowę- został ci nie więcej niż rok życia- wytrzeszczyłam oczy, moja mama rozpłakała się na dobre... a ja... ja nie czułam nic.

-Nie spać! Nie spać! Nie spać!- siedziałam zwinięta w kłębek i bujałam się w te i we wte. Jak zasnę mogę się nie obudzić i nie zobaczę więcej swojej rodziny. Boże! Dlaczego ja? Po moich policzkach płynęły strumienie łez. Obym tylko nikogo nie obudziła.

Rozejrzałam się niepewnie po gospodzie, w której pojawił się mój avatar. Była 3 w nocy, a ja zamiast spać wolałam tu siedzieć i płakać. Tutaj chociaż nikt mnie nie usłyszy. Powoli weszłam na górne piętro. Podeszłam do drzwi z numerem 3, był to pokój który sobie wybrałam. Wyciągnęłam klucz z ekwipunku i dostałam się do środka. Podeszłam do łózka, mieszczącego się na środku pokoju i padłam na nie. Wpadłam wręcz w histerię. Pościel wokół mnie zaczęła robić się mokra.

-Aya?! Aya to ty?- do moich uszu dobiegł głos Nico, po czym poczułam że mnie przytula. Przestawił mnie do pozycji siedzącej i oparł moja głowę o swoje ramie. Delikatnie pogładził mnie po włosach. 

-Ayuś, o się stało?- jego głos był ciepły i spokojny.

-Nic... na... prawdę, nic- załkałam. Nie powiem mu przecież, że trzyma avatar przyszłego trupa!

-Natalia, powiedz mi- powiedział to ostro, odsunął mnie od siebie i spojrzał mi w oczy- nieważne co to, przyjmę to na twarz i ci pomogę

-Ja... ja mam astmę i grzybicę płuc. Ja umrę- znów wtuliłam się w jego pierś, a on pocałował mnie w czoło.

-Chodź spać- szepnął,  a ja tylko ułożyłam się na łóżku. Nico zrobił to samo i mocno mnie do siebie przytulił- Kocham cię, Natalia- były to ostatnie słowa jakie usłyszałam tej nocy.

-Możesz chcieć i dostać od mnie wszystko, bo cię kocham- i co ja mam teraz powiedzieć? On mnie nie zostawi na pastwę losu, tylko czemu, ja sama nie chcę go zostawić, ale tak będzie dla niego najlepiej. Przetarłam rękawem oczy i uśmiechnęłam się do niego.

-Baka!- krzyknęłam, a chłopak uśmiechnął się

-Ja nie oglądam anime- próbował imitować mój głos

-Mały, głupi, idiota, przez którego łamię swoje zasady, ale tego właśnie idiotę pokochałam- chłopak rozpromienił się, a moja mina znów z wesołej wróciła na smutną

-Aya, nie zranisz mnie bardziej swoją śmiercią, niż odtrąceniem mnie

-Ale...- przerwał mi

<Nico?>