Witajcie!

Jak widzicie blog jest już po pierwszym etapie remontu, a mianowicie dostał nowy, oryginalny szablon.
Dzisiejszego dni, mam dla was parę spraw organizacyjnych, a więc:

1. Wszystkie postacie zostają usunięte, jeżeli chcecie przywrócić swoją musicie napisać do jednego z adminów,
2. Blog oficjalnie, na nowo rusza od następnego piątku, czyli od zakończenia roku szkolnego, do tego czasu będą się na nim dziać dziiiwwwwne rzeczy,
3. Dopiero od dnia oficjalnego otwarcia bloga, możecie pisać opowiadania,
4. Jeżeli chcecie zrobić jakieś poprawki w swojej postaci, piszcie... macie czas do 10 lipca,
5. Tak właściwie to wszystko... choćby na razie, reszta wyjdzie w "praniu",

Uwaga! Tym razem nie powiadamiam członków, e-mailem o reaktywacji bloga, gdyż uważam że zainteresowani wejdą tu i zobaczą sami.

Head-admin,

Tyvsa

ZAWIESZENIE

Drodzy gracze i graczki PWO,

Ze względu na karę na kompa naszego głównego administratora, Tyvsy, zawieszamy PWO do odwołania. Przepraszamy za problemy.

Pozdrawiam,

Caspian

Event #1

Niech majestatyczność tego bloga na was spłynie!

Ten szablon!

Te piękne zdobienia, szczegóły!

Ta niestandardowość!

No po prostu wow!

Witam wszystkich!

Dzisiejszego dnia przedstawię wam pierwszy event PWO! A nosi on nazwę:

Porządki w stajni Caspiana!

Już widzę te wybuchy i pościgi, spowodowane tą cudowną nazwą!

Przechodząc do sedna sprawy, a mianowicie co da wam drodzy gracze to wydarzenie. Jako nagrodę za uczestnictwo w evencie będziecie mogli przygarnąć pod swoje skrzydła drugiego smoka! Dobrze słyszycie, dostaniecie kolejnego, bezsensownego podopiecznego, którego będziecie musieli wyżywić za swoją niedużą pensję.

Jak zdobyć smoka?

Proste jak słońce.... pfu drut kolczasty, słońce jest jasne.
Wystarczy, że napiszecie opowiadanie o tym jak pomagacie Caspowi wnieść coś nowego do gry. Event, zbroje, skille, cokolwiek. Opowiadanie ma być wymianą pomiędzy tobą a Caspem. Musicie łącznie napisać co najmniej 4 posty. Post gracza musi mieć co najmniej 30 linijek, zaś Capiana ... 5.

Najlepsze pomysły zostaną wcielone w życie. Osoba której pomysł zostanie wybrany jako jeden z najlepszych otrzyma dodatkowe 1000 exp i 2500 sztuk złota!
Ilość nagrodzonych osób, nie jest ograniczona.

O wygranej decyduje jury w składzie:

-Caspian

-Tyvsa

-Nico <Czas wybrać ci jakąś postać moda ,-,>

Tak przez to nasze postacie odpadają w tym evencie... takie życie.

Event trwa od dzisiaj do... 15 kwietnia. Wyniki zostaną podane 16... oczywiście po burzliwych naradach jury.

Czemu wygrywacie akurat smoka?

Iż, gdyż, ponieważ avatar Caspa prowadzi najbardziej luksusową (jedyną) hodowlę smoków w całym świecie PWO.

UWAGA!

Na czas eventu Caspianem będziemy pisać we trójkę, żeby nie narobiło się roboty biednej Admnice numer 2... więc ten nie zdziwcie się jak Casp raz będzie pisał nie składnie, a potem poważnie... takie już mamy życie kochani, nie wszytko jest idealne!

Miłego życia,

Tyvsa

Dobry!

W przeciągu swiąt nasz blog przejdzie "aktualizacje", dlatego nie wystraszcie sie wszędobylskich blędów i dziwnych zmian!
Od następnego tygodnia ruszamy z pierwszym eventem... powiązanym z naszym drugim, lecz tak samo genialnym, adminem Caspianem (tak Casp, nie zartowałam)!

Pozdrawiam,
Tyvsa

Od Unknown

Muszę przyznać, że miasto naprawdę mi się podobało. Oczywiście były drobniutkie mankamenty i niedociągnięcia, ale wyobrażając sobie zrozpaczoną twarz, jakiegoś japońskiego grafika, który siedzi nad tą grą już kilkanaście godzin, stwierdziłam, że zbyt się czepiam.
-Tutaj musimy zakończyć naszą podróż.-głos mojego przewodnika był taki...niesamowity. Miało się ochotę wygodnie rozłożyć na ziemi i wpatrywać w duszka, słuchając jego consonansów.-Miło było Cię prowadzić...
-Dziękuje! Mnie też się podobało- roześmiałam się. Odwróciłam głowę, szybko się rozglądając w jakiej części miasta zostawi mnie mój towarzysz -Zobaczymy się jeszcze?- Zwróciłam się z powrotem w stronę duszka, ale jego już tam nie było. Nie minęło kilka sekund, a ktoś znowu mnie zaczepił.
-Hej, hej! Młoda damo!-basowy głos, należał do ekhem....szerszego pana z pokaźnym wąsem.- Pozwól tu na, na momencik.- przywołał mnie gestem swojej wielkiej ręki. To był handlarz broni.
-Widzę, że szanowna duszyczka jest nowa w naszym pięknym mieście- zrobił zamaszysty gest, pokazując przestrzeń wokół
-Eee...na to wygląda- powiedziałam niepewnie, ale zaraz się rozluźniłam przybierając maskę uprzejmego uśmiechu
-Cóż nie mówię, że w Yono jest niebezpiecznie-tu zniżył głos do teatralnego szeptu i nachylił lekko w moim kierunku głowę- ale taka damulka jak ty nie powinna pałętać się tutaj nieuzbrojona -handlarz spojrzał na mnie porozumiewawczo wyprostował się i rzekł już swoim normalnym tubalnym głosem- Jako, że jesteś początkująca, możesz wybrać sobie darmową broń. Śmiało!- Pokazał na kram, ukazując złotą czwórkę(chodzi o ząb).
Przyjrzałam się temu co oferuje mi mężczyzna. Musiałam dobrze wybrać, prawdopodobnie owa broń zostanie przy mnie przez dłuższy czas gry. Wiem, że proca byłaby hardcorem, ale 1)totalnie nie umiałam się nią posługiwać 2)nie wyrządziła by większej krzywdy przeciwnikowi i wreszcie 3)strasznie kiepsko strzelam, ze wszystkiego. A więc łuk też odpada. Jednak ostatecznie musiałam podjąć jakąś decyzję. Może miecz? Chyba byłby trochę za ciężki i nieporęczny. Poza tym broń nie zawsze powinna być widoczna. Przeniosłam mój wzrok na sztylet. Wydawało mi się, że był za długi jak na tego typu broń, no ale nie oszukujmy się moja wiedza na ten temat była niewielka. Miał tak na oko 30 cm, był lekki i dobrze się go trzymało w dłoni. Co prawda, jak na moje, za krótka odległość od przeciwnika, ale przecież nie musiałam nim tylko walczyć. Mógł się przydać do innych rzeczy.
-Wezmę to- odparłam biorąc broń do ręki
-Świetny wybór panienko-odparł handlarz- może chcesz przetestować ją na Taotiach? Grasują tu w okolicy, ale sprawnemu przeciwnikowi nie zrobią zbyt wielkiej krzywdy-mrugnął do mnie znacząco okiem
Zerknęłam na "zegarek" w zakładce mojego ekwipunku, który pokazywał godzinę realną- tj.w naszym świecie. Moją twarz wykrzywił grymas niezadowolenia. Za niedługo musiałam kończyć, a zaczynało się robić tak ciekawie! No dobra rodzice chyba się aż tak nie wkurzą jak posiedzę dłużej...chyba.
-Jasne. Gdzie ich szukać?- ale handlarz obsługiwał już kolejnego klienta.
Super. Pomyślałam i ruszyłam na "łowy".

***

Zrobiłam wysoce skomplikowany i oczyyywiście całkowicie zaplanowany przewrót przez bark. Taotii znaleźć nie było wcale tak trudno, gorzej już pokonać. Pierwszego zabiłam z zaskoczenia, a drugiego powaliłam szybkim krótkim ciosem, po tym jak odwrócił się zaskoczony twardym skrzekiem swojego towarzysza. Na razie sztylet sprawował się dobrze. Niby wiem, że to tylko gra itd., ale ja odczuwałam autentyczne spięcie i niepokój, spowodowane obawami, że mogą mnie zabić. W sumie ciekawe co by się wtedy stało? Dreszczyk emocji, przyśpieszał adrenalinę pulsującą w moich żyłach. Twórcy mają już u mnie kolejnego, wielkiego plusa. Następnie wzięłam udział w niezwykle emocjonującym biegu(ach te pościgi te wybuchy! XD), ścigana przez pozostałą trójkę i tak oto znalazłam się na obrzeżach Yono, które od lini lasu oddzielała wąska łączka. Uroczą scenerię ciemnozielonej trawy, ogólnego spokoju i królestwa matki natury, mąciły jedynie wrzaski potworów, nasza szarpanina i kawałki gruzu, tj. części poranionych gargulców. Biegliśmy już naprawdę niezłym tempem, a potwory mnie doganiały. Wpadłam na nieco szalony pomysł. Gwałtownie się zatrzymałam i obróciłam, a jeden z moich prześladowców nadział się prosto na ostrze mojego sztyletu. Wyrwałam je szybko z martwego "ciała" i zwróciłam się w stronę drugiego gargulca. Męczyłam się z nim strasznie długo. W pewnym momencie trafił mnie łapą w twarz. Rozciął mnie swoimi pazurami, a ja odruchowo odrzucając na bok głowę pozwoliłam odrobince krwi dostać się do mojego nosa. Wyjątkowo paskudne uczucie. Pieczenie było niezwykle realne, a reszta Taoti'ów zdążyła mi zrobić mnóstwo porządnych siniaków i rozedrzeć kolano oraz rękaw koszuli. Mimo chwilowego oszołomienia nie pozostałam mu dłużna. Może to był łud szczęścia, a może nie, w każdym razie udało mi się odesłać go do reszty kolegów. Uśmiechnęłam się i już chciałam świętować zwycięstwo, ale coś mi w tym przeszkodziło. Wstrzymałam oddech i znieruchomiałam jak sparaliżowana. W ułamku sekundy przez moją głowę przepłynęła myśl; Ile mnie goniło tych stworów 4 czy 5?Odpowiedź przyszła (a raczej przyleciała) sama i obwieściła swoje przybycie silnym ciosem w mój bark. Poleciałam z dwa metry w przód i bezwładnie leżąc, otworzyłam szeroko usta. Moje płuca przestały pracować i nie chciały tłoczyć tlenu dalej w organizm. Całe moje ciało przeszył ból jakiego nigdy nie czułam. Nigdy w życiu sobie niczego nie złamałam, a teraz nie mogłam się ani trochę poruszyć. Zapomniałam o tym, że gdzieś tam jest Taotii i skupiłam się na oddechu. Moje oczy przesłonił ciemny kształt i już pogodziłam się z myślą, że ponownie ujrzę kreator postaci. Usłyszałam czyjeś krzyki i ujrzałam niską, zgarbioną postać, która odganiała potwora. Nieznajoma miała siwe włosy i dobre niebieskie oczy otoczone kurzymi łapkami.
-Mam na imię Lili. Nie bój się pomogę Ci.

***

Zabawiłam u niej naprawdę długo. Jako tako opatrzyła moje rany i dała coś gorącego do picia. Była naprawdę miła, a od jej twarzy emanowało spokojem, bezpieczeństwem, dobrocią. Lili pomogła mi rozwinąć moje umiejętności, wybrałam zwinność i walkę wręcz. Oczywiście nie zapomniała skomentować wybór mojego patrona.
-Niestety nie daje ci on żadnej mocy.-odparła ze smutkiem
-Wiem-odparłam, grzecznie się uśmiechając
-Inni gracze mają nad tobą przewagę-tłumaczyła staruszka
-To też wiem.- roześmiałam się. Staruszka pokiwała z uśmiechem głową
-Albo jesteś bardzo odważna, albo niewiarygodnie głupia-powiedziała to pół-żartem pół-serio, nie chciała mnie obrazić
-Mam nadzieję, że to pierwsze...Dziękuje jeszcze raz! Muszę już iść.
-Rozumiem. Na pewno nie chcesz zostać na noc?
-Niestety nie mogę-nie chciałam się przyznać, że zanim skończę grę (a zostało mi mniej niż pół godziny), chciałam obejrzeć jakąś tawernę. 
-Cóż zatem do szybkiego zobaczenia Unknown.
Nie miałam pojęcia co chwilowo zrobić z koszulką, a robił się wieczór, więc dla oszczędzenia czasu, postanowiłam się spytać się kogoś po drodze. Moją uwagę przykuł jakiś chłopak. Cały był ubrany na czarno, a włosy miał upięte w krótką, niedbałą kitkę. Zaraz wyświetlił mi się nad nim pasek z podstawowymi danymi:

Nick: Helia
Rasa: Zwierzokształtny
Główny Nieśmiertelny: Gao Guojiu 
Lvl: 4

Uśmiechnęłam się serdecznie i podeszłam do niego.
-Hejka. Jestem Me..Unknown. Też jesteś tu nowy?-wyciągnęłam w jego kierunku rękę

<Helia:>

Od Ay'i- c.d. Sinon

-Mam opowiedzieć ci o sobie? O moim życiu? Tylko, że nie mam co opowiadać- oparłam się o murek stojący nieopodal nas.
-Powiedziałaś, że twoje życie jest złe. Chcę wiedzieć czemu- skrzywiłam się, gdy dziewczynka wdrapała się na murek i usiadła na nim po turecku, wlepiając we mnie swoje wielkie oczy. Gdy się wygodnie usadowiła wyprostowała się i uśmiechnęła.
-Ile ty w ogóle masz lat?- zmrużyłam jedno oko, jej avatar nie zdradzał jej wieku, mogła mieć za równo 10, jak i 20 lat.
-12 lat, odpowiedz mi coś o swoim życiu! Proszę!- przesunęła ręce do przodu i nachyliła się, zupełnie tak jakby chciała się do mnie zbliżyć. Spojrzałam na katanę, która piła mnie lekko w bok i odwiązałam ją od paska, po czym oparłam obok siebie o murek. Co ja mam temu dziecku powiedzieć? Opowiedzieć o tym jak umieram? Tak okrutna to ja nie jestem.
-No cóż, mam starszego brata, młodszą siostrę. Obydwoje są zdrowi... i mam chłopaka i świetnie nam się układa- podrapałam się po głowie- zadowolona?

<Sinon, zdychaj w męczarniach ,-,>

Wyniki Losowania

Uwaga! Uwaga!

Nawet z wolnym internetem, wasza administracja potrafi zrobić losowanie! 

A oto jego wyniki!

Nico

Zestaw Sztyletów

Aya:

Zbroja Ducha

Ronnie:

Słodki Plecak (NOWY PRZEDMIOT!)

As:

Topór Światła

Helia:

Ozdobiony sztylet

Rother:

Ulepszona katana

Moira:

Proca rzucana z nosidełkiem

Unknown:

Eliksir Lotu (NOWY PRZEDMIOT!)

Sinon:

Luk z rogu jelenia

Principe:

Żelazny miecz

Sasuna:

Złota proca z nosidełkiem

Wszystkie rzeczy oznaczone jako nowe, będą dostępne dopiero od niedzieli godziny 20, gdyż aktualnie mój internet jest zbyt wolny na wix'a.

Kochający,

Caspian i Tyvsa

Od Nico- c.d. Ay'i

Skrzywiłem się, gdy wsiadałem na smoka. Znów będę musiał siedzieć na jego niewygodnym grzbiecie. Jak ja nie znoszę latać! Z resztą, kto by lubił gdyby miał takiego smoka jak ja. Zielony smok, jęknął jakby słyszał moje myśli. Niech sobie cierpi i niech wie, że go nie lubię. Nie zależy mi na nim. Całą trójką wznieśliśmy się w powietrze. Nasz cel mieścił się całe 8 kilemotrów dalej. Jakie te mapy są rozległe, a przecież ta wyspa jest początkową, więc służy tylko paru pierwszym questom. Postarali się to trzeba im przyznać.
-Kto osotni w Yono, ten sprząta w Dzikim Strusiu !- do moich uszu dotarł zduszony głos, Ay'i, a potem biało-czarny kształt mignął mi przy prawym boku. Choć wiedziałem, że przegram pogoniłem smoka. Przez większość drogi, byłem na równi z Ronnie, jednak pod koniec dziewczyna wyszła na prowadzenie. Jak miło, że będę sprzątał w karczmie. Gdy wylądowaliśmy, Aya, najwidoczniej zadowolona, że to ja przegrałem zaczęła gratulować Ronnie drugiego miejsca, a mnie najzwyczajniej w świecie zignorowała.
-Dobra, znów się rozdzielamy. Widzimy się tu za półgodziny, kto się czegoś dowie tego  lubię- Aya szybkim krokiem ruszyła w swoją stronę. Pierwszy raz widziałem ją tak szczęśliwą, gdy jesteśmy w PWO. Dziwiła mnie ta zmiana. Spojrzałem na Ronnie, dziewczyna w skupieniu przyglądała się znikającej za horyzontem Ayane.
-Co się stało, ze zaczęła lubić to miejsce?- spytała się mnie, gdy biało-włosa zniknęła już, z naszych oczu.
-A tak po prostu, pewnie to przez to, że questy w końcu mają sens- uśmiechnąłem się i machnąłem ręką, na znak że nie do końca obchodzi mnie powód szczescia dziewczyny. Z resztą, co miałem powiedzieć Ronnie? Ze Aya miała atak gruźlicy i teraz czuje się lepiej i dlatego jest szczęśliwa? Nie, Ayane by mi tego nie wybaczyła.

<Ronnie?>

Od Sinon - c.d. Ay'i

- Umiesz oswajać stwory? - spytała się mnie Aya, jednocześnie patrząc z ciekawością na Oro. Ten za to napuszył się. Zupełnie jakby pozował specjalnie dla niej.
- Mam jakiś tam punkt do oswajania, ale akurat Oro "dostałam" razem z moją rasą, Zwierzokształtnymi. - wyjaśniłam jej. Dziewczyna tylko pokiwała głową.
- Możesz na maxa udoskonalić sobie tą umiejętność i potem za kasę oswajać dzikie stwory. - podpowiedziała.
- Niby tak, ale chyba pójdę bardziej w wykrywanie. Wiesz jak to jest, wykrywacze zawsze mają wzięcie, jeśli chodzi o mmorpg. - uśmiechnęłam się do niej.
- Skąd to wiesz?
- Że wykrywacze mają wzięcie? To była ulubiona rola mojego brata. Ciągle przedstawiał mi plusy tej kariery i no cóż, zdecydowałam się pójść w jego ślady. A ty? Gdzie nauczyłaś się tyle o grach? -Aya wzruszyła ramionami.
- Z własnego doświadczenia. Grałam już w ponad 10 różnych gier i łącznie spędziłam 30 tys. godzin w tym świecie. - wyjaśniła, a ja wykrztusiłam ciche "wow".
- Nie martw się, mnie też nie ciągnie z powrotem do realu. Wolę ten świat. - powiedziałam po chwili ciszy. - Jak wygląda twoje prawdziwe życie?
- Źle. - powiedziała szybko, niemal bez zastanowienia. - A twoje?
- Jak ty mi opowiesz o swoim, ja opowiem ci o moim, zgoda? - wysłałam jej niewinne spojrzenie.

<Aya?>

Od Ay'i

Hotel, musimy znaleźć hotel... niby wystarczy spytać, ale w tym przeklętym mieście nikt nigdy nic nie wie. Nico wcześniej parę ładnych razy przeprosił Ronnie, że tak nagle zniknęliśmy, ale dziewczyna stwierdziła, że tak było nawet lepiej. Poszła popolować na moby, a chciała to zrobić od dłuższego czasu. Dla mnie to że chłopak ją przeprosił, było głupie, przecież mieliśmy prawo zrobić sobie przerwę. Przez cały ten czas nadal zastanawia mnie dlaczego dziewczyna nie spytała się gdzie poszliśmy... z resztą tak jest lepiej.

-Słuchaj, albo mi powiesz gdzie ten idiota poszedł, albo poczujesz mój gniew!- bez skutku próbowałam wyciągnąć informacje z Karczmarki, a ona udawała głupią. Te postacie mnie tak wkurzają! Jakby nie mogły współpracować, jak w każdym innym MMO. Z błaganiem w oczach spojrzałam na Nico, a on leniwie podniósł się z krzesła na którym siedział. Rozwinął interfejs i wyciągnął z iego małą sakiewkę. Położył ją na blat.

-Mów wszystko co wiesz, a dostaniesz jeszcze trochę- NPC uśmiechnął się promiennie do chłopaka.

-Dla ciebie, złotko, mogła bym to zrobić za darmo. Jak chcesz to mogę zrobić nawet coś więcej, niż tylko zdradzić ci informacje- mrugnęła do niego, a ja groźnym wzrokiem przyglądałam się Nikodemowi.

-Nie dziękuję- odpowiedział uprzejmie i przesunął sakiewkę bliżej kobiety- czekam na odpowiedź na pytanie mojej dziewczyny- zarumieniłam się lekko, nie spodziewałam się że tak szybko uzna mnie za kogoś tak sobie bliskiego. Nico najwidoczniej zauważył moje zawstydzenie, bo uśmiechnął się szeroko i odwrócił w moją stronę. Karczmarka wydała z siebie pomruk nie zadowolenia. Jak tak dalej pójdzie to będę żałować, że razem z Nico zaznaczyliśmy że mamy 18 lat. Niektóre z dialogów, przez to są... denerwujące.

-No więc ten, obszczymur, udał się do Podziemi w mieście Yono. Nakopcie mu od mnie, bo nie zapłacił mi całej sumy, za swój pobyt

-Jak dostać się do Podziemi?- spytał się jej Nico, a ona gestem pokazała, że za darmo nie zdradzi nam tych informacji. Chłopak wyciągnął kolejną sakiewkę.

-Popytaj ludzi, ja nie wiem- wystawiła język do chłopaka i wycofała się do kuchni, zgarniając przy tym sakiewki. Patrzę za nią ze zmrużonymi oczami.

-A to suka- Ronnie, odezwała się po raz pierwszy od kiedy się tu znaleźliśmy i skwitowała tymi słowami całe moje uczucia co do  Karczmarki.

-Znów lecimy?- spytał Nico, puszczając płazem uwagę Rudej. Kiwnęłam głową na tak, a on skrzywił się.

-Tyłek mnie już od tego boli- zajęczał, a ja zaśmiałam się

-Kup sobie poduszkę, księżniczko- Ronnie podniosła się z miejsca i ruszyła w stronę drzwi.

-Wasze smoki nie mają, ąż tak szpiczastego grzbietu

-Maja, zaufaj- ruszyliśmy za Rudą. Przed nami kolejne parę minut spędzone w powietrzu! Nie mogłam się doczekać momentu w którym znów znajdę się na grzbiecie smoka.

<Ronnie? Nico? Już 7 odhaczony...>

Tada!

Witam w 100 poście!
Wow!
Brawa dla nas... was... dla graczy Penglai World Online!
Następny taki post zobaczycie dopiero przy 500 poście, więc napatrzcie się.

A teraz uwaga!
Ogłaszam loterię! Każda osoba, która do tego postu napisała chociaż jedno opowiadanie dostaje jeden los.
Każdy z was może dokupić obojętnie jaką ilość losów, każdy za 500 sztuk złota.
Wygrać można każdy przedmiot ze sklepu i kilka innych które do sklepu zostaną dodane dopiero po losowaniu.
Losowanie odbędzie się w następną sobotę!

Życzę szczęścia,

Tyvsa

Od Nico- c.d. Ay'i

Dziewczyna włożyła mi jakieś małe zawiniątko w rękę. Wypuściłem dziewczynę z objęć i rozwinąłem papierek, który mi wręczyła.
-Anri powiedziała, że mam to dać osobie, której zaufam. Przez tyle lat jesteś pierwszą osobą, która mnie zna- Jej oczy śledziły każdy mój ruch, gdy czytałem słowa jej siostry. Czułem się jakby Nikola pisała to dosłownie do mnie. Przez papier wręcz wylewały się do mnie uczucia dziewczyny. Gdy to pisała była zrozpaczona, szukała kogoś kto zajmie się jej siostrą, bo sama nie potrafiła jej pomóc. Wolała skończyć swoje życie niż spojrzeć w oczy swojej siostry. List cały był zwrócony  do "osoby która zajmie się Ay'ą", do kogoś komu dziewczyna zaufa. Czułem się zaszczycony, a za razem przerażony, że tą osobą jestem ja. Od teraz, od kiedy przeczytałem słowa siostry Natalii, muszę się nią zajmować. Już nigdy nie zostawię jej samej.
-Wiesz, jakoś tak... nie pamiętam żebym kiedykolwiek...- dziewczyna przybliżyła się do mnie, jej brązowe oczy intensywnie przyglądały się moim.
-Kiedykolwiek co?- spytałem, Aya delikatnie pocałowałam mnie w policzek, a potem złapała za moją głowę i przekrzywiła ją tak, by mieć usta przy moim uchu.
-Kocham cię- cicho szepnęła i zabrała ręce z mojej twarzy, na jej twarzy gościł przyjemny uśmiech, tak odmienny od poprzedniej miny. Szybko się odsunęła i zaczęła biec. Stałem osłupiony i patrzyłem tylko jak ucieka. Wokół mnie roznosił się zapach krwi, jednak pierwszy raz nie przeszkadzało mi to, wręcz dodawało mi otuchy.

Od Sasuny- Quest #1

Kolejny marcowych dzień. Wstałam i usiadłam na łóżku rozglądając się po pokoju [dla jasności, wszystko rozgrywa się w realu, Póki co]. Zerknęłam kątem oka na mój sprzęt do gier MMO. Właściwie nie wiem czemu go kupiłam, jakoś tak. Gry w które grałam wcześniej to tylko symulatory gier MMO. Ziewnęłam po czym zeszłam do kuchni, aby zrobić sobie kanapkę. Wyjęłam chleb, masło, szynkę i pomidory. Nagle jednak ktoś zapukał do drzwi. Skierowałam wzrok w stronę drzwi. Ktoś chciał tu wejść. Wzruszyłam ramionami i odgarnęłam grzywkę. Podeszłam do drzwi, złapałam za klamkę i otworzyłam.. A za drzwiami stała zdyszana Julka, moja dobra znajoma. Wpadła mi do domu jak strzała, ustala przy blacie i wykrzyczała:
- Luu! Wiesz cooo? Też kupiłam sobie sprzęt do gier MMO! Nauczysz mnie jak go używać...?
- Juluś ja bym chętnie ci pokazała, ale... - Odwróciłam lekko wzrok.
- Ale?
- Dobrze wiesz, że grałam tylko w symulatory. - odparłam trochę przygnębiona.
- A ok... - posmutniała i wyszła zamykając za sobą drzwi.
Chciałam za nią iść, ale w ostatniej chwili cofnęłam rękę i zamknęłam drzwi na zamek. Zerknęłam na zegar wiszący na ścianie w kuchni. Godzina wskazywała 10:14 w sumie jest jeszcze wcześnie więc może... Zerwałam się z miejsca i pobiegłam na górę. Jeśli Julka chce zagrać w MMO, a do tego przybiegła do mnie taki szmat drogi to nie mogę jej zawieść! Chwyciłam hełm i włożyłam na głowę. Położyłam się na łóżku, zamknęłam oczy i nacisnęłam przycisk "START". Natychmiast przeniosłam się do wirtualnego świata. Gdyby pominąć fakt, że jakimś cudem dane mojego avatara z symulatorów przeniosły się do tego sprzętu to miałabym dylemat kim być. Czy Elfem, Człowiekiem... Respawnowałam się na wyspie początkowej, a przynajmniej tak mi się wydawało. Złożyłam palec wskazujący i środkowy w odpowiedniej pozycji i otworzyłam menu główne. Pierwsze co to kliknęłam w zakładkę "Mapy" i namieżyłam sama siebie chcąc znać moje położenie. Tak jak mi się wydawało, mój avatar znajdował się w mieście początkowym - Yono. Rozejrzałam się dookoła. Zalogowałam się w dość fatalnym miejscu, bo w lesie. Wokół mnie rosły potężne drzewa i krzaki. Gdzieniegdzie jakieś błoto, a na niebie słońce. Ruszyłam przed siebie rozpoczynając zwiedzanie wyspy. Powoli zwiedzałam las równocześnie szukając wyjścia z niego lub co lepsze - jakiegoś miasteczka, choć nawet wioski. Nagle moja stopa ustała na kamieniu. Spojrzałam się wzdłuż drogi którą miałam iść. Składała się z jasno-białej drogi zbudowanej z kamieni. Prowadziła chyba do miasta w centrum Yono. Uśmiechnęłam się pod nosem i ruszyłam w podskokach w stronę miasteczka. Rozglądałam się z uśmiechem dookoła podziwiając krajobrazy. Ustałam w końcu na jakimś klifie i spojrzałam się w głąb wyspy... Wiatr wiał rozwiewając moje włosy i delikatnie łaskocząc moją twarz. Wtem do mojego ucha doleciał jakiś odgłos. Coś jakby stukanie w jakąś metalową rzecz. Odwróciłam się w stronę dźwięku. Wyraźnie dobiegał z samego centrum miasta. Byłam tego pewna. Pobiegłam w stronę odgłosów które z każdym moim krokiem nasilały się. Wyskoczyłam zza krzaków i rozejrzałam się pospiesznie po okolicy. Dostrzegłam kilka metrów ode mnie klatkę zawieszoną na drzewie, a w niej... Coś zwierzęco podobnego, a jednocześnie coś fikcyjnego... Zbliżyłam się bliżej i przyjrzałam stworzeniu. A to skoczyło jak poparzone na kraty klatki powodując, że się zakołysała. Odsunęłam się na bezpieczną odległość.
- Phi, dzikie zwierzątko. Co ono tu robi? - spytałam sama siebie.
- Pomóż! - stworzenie skrzeknęło.
- Odezwało się - stwierdziłam odgarniając pasmo włosów.
- Pomóż proszę! - nie dawało za wygraną i nadal walczyło z metalowymi ściankami klatki. - Tam jest kluczyk! Pomóż!
pojrzałam się w stronę wyznaczoną przez zwierzę. Rzeczywiście na drzewie wisiał złoty klucz. Najwyraźniej od tej klatki. Duszek kręcił się po swoim więzieniu, aż zrobiło mi się go żal. Wspięłam się na drzewo i korzystając z jednej z gałęzi zdjęłam klucz. Otworzyłam klatkę uwalniając stworzonko. Duszek rzucił mi się na szyję i przytulił. Całkiem miłe uczucie jak na coś co nie istnieje... W końcu odsunęło się i uśmiechnęło się do mnie.
- Dziękuję t-tobie - powiedziało łagodnym tonem.
- Nie ma za co - uśmiechnęłam się przyjaźnie.
- Coś w zamian ci zaproponuję, dobrze? - wyszczerzyło oczęta.
- Zgoda, to co masz na myśli? 
- Oprowadzę cię, zgoda? - Duszek zamerdał długim ogonem.
- No dobrze. Super by było.
- Będzie super!

Od Ay'i- c.d. Nico

Pokiwałam tylko głową na nie. Bałam się wrócić do ludzi, nie chciałam żeby ktoś widział mnie w takim stanie. Tyle lat ukrywam swoją chorobę, więc czemu niby teraz miałabym przejść przez środek osiedla cała we krwi, kaszląc przy tym co chwilę kolejnymi porcjami czerwonej cieczy. Nico westchnął i usiadł koło mnie. Spojrzałam na niego. Jego ręce pokryte były moją krwią, dziwiło mnie że jakoś go to nie obchodziło. Chłopak ze spuszczoną głową siedział na ziemi, widać było że nad czymś myśli.
-Zgaduję, że wymyślasz plan jak mnie stąd zabrać?- Nico podniósł głowę, zrobiłam krzywą minę- idioto, nie chcę stąd iść- chłopak tylko kiwnął na znak, że rozumie. Jego oczy patrzyły na mnie intensywnie, wyglądał jakby chciał mi powiedzieć że mnie nie zostawi samej, a jednak nie odezwał się ani słowem, po prostu patrzył się na mnie swoimi niebieskimi oczami. Kiwnęłam głową pokazując na drzewo przed nami, a on skierował tam wzrok Czas komuś opowiedzieć historię naszej rodziny. To właśnie on jest tą osobą która powinna wiedzieć.
-Kiedyś miałam starszą siostrę, nazywała się Nikola... to właśnie ona nauczyła mnie grać w gry, wyrobiła do nich miłość. Wszędzie kryła się pod nickiem Anri. Tak jak ja chorowała na gruźlicę, jednak ona się nie leczyła. To właśnie od niej zaraziłam się tym cholerstwem. Gdy An dowiedziała się, że... że przez nią jestem chora... to, ona się załamała- głos mi drgał- i wiesz, jak masz to drzewo, to ona się na nim... powie...siła- przełknęłam głośno ślinę, a chłopak w osłupieniu patrzył na starą wierzbę. Na jednym z jej konarów wisiał skrawek sznura. Mogło by się zdawać, że jest pozostałością po huśtawce, jednak ja znałam jego prawdziwą historię- moja mama zawsze chciała mieć bardzo dużą rodzinę, wiesz... najpierw umarła Anri, potem mój młodszy brat nie dożył nawet tygodnia...  a teraz umrę ja. Z dużej rodziny zrobiła się dupa- podniosłam się z ziemi i ruszyłam w stronę drzewa, a potem lekko za nie. Oczy Nikodema śledziły mnie bacznie. Wskazałam ręką w jedne z krzaków- tam są mury dawnej posiadłości mojej rodziny. An od zawsze lubiła słuchać historii o tym jak mieliśmy całe połacie ziemi. Pamiętam jak dziadek przyprowadził nas tu pierwszy raz. Była taka podekscytowana... gdy nie mieliśmy z nią kontaktu przez parę godzin, zawsze znajdowałam ją tu. 7 lat temu żałowałam że ją znalazłam-  chłopak podszedł do mnie, przytulił do siebie. Sięgnęłam do kieszeni swojej kurtki i wyjęłam z niej znajomą kartkę. Wcisnęłam ją w rękę chłopaka, którą miałam na biodrze.

<Nico? Dramy część 2 ;-;>

Cichy Strumień!

Pd dwóch dniach opóźnienia, przedstawiam wam Cichy Strumień! Nasz nowy sklep!

 Wasza

Administracja

Od Nico- c.d. Ronnie

Gdy opuściłem grę, szybko sięgnąłem po swój telefon. Paroma zwinnymi ruchami palców, znalazłem numer Ay'i. Zadzwoniłem do niej. Po 3 sygnałach połączenie zostało odrzucone, a ja tępym wzrokiem przyglądałem się komórce. Spróbowałem dodzwonić się do dziewczyny jeszcze 6 razy, za każdym razem odrzucała połączenie. Cicho przekląłem. Niechętnie sturlałem się z łóżka, po czym doczołgałem się do laptopa leżącego na dywanie. Natalia mnie za to zastrzeli, ale wątpię że siedzi w domu...

Od 15 minut kursor wskazujący położenie Ay'i nie zmieniał miejsca. Miałem najgorsze myśli, więc cały czas biegnąc poruszałem się w tamtą stronę. Gdy byłem już w miejscu, które wskazywał kursor zobaczyłem skuloną Ay'ię. Płakała. Przytuliłem ją do siebie, a wtedy do mojego nosa dotarł metaliczny zapach. Dziewczyna spojrzała na mnie jakby widziałą mnie po raz pierwszy. W jej oczach widać było strach.

-To jeden ze skutków mojej choroby. Kaszlę krwią- dopiero teraz przypomniały mi się obiawy gruźlicy. Delikatnie pogłaskałem dziewczyne po głowie.

-Chodź do domu- powiedziałem cicho, jakbym bał się ją wystraszyć. Dziewczyna kiwnęła głową na nie- to może pójdziesz do mnie?

-Muszę stąd iść?- jej oczy powoli skierowały sie na drzewo przed nami. Gdy na nie patrzyła wyglądała jakby pytała sie kogoś o pozwolenie, czy może sobie iść czy nie.

-Jesteś cała we krwi, trzeba to umyć

<Aya? Krótkie ale jest>

Ada Łukasiewicz (zbanowana)

Ada Łukasiewicz
Powód wyrzucenia: Brak aktywności i kontaktu z autorem

Data urodzenia:

02-07

Wiek:

16

Płeć: 

Kobieta

Orientacja seksualna:

Biseksualna

Doświadczenie w MMO:

Jakieś 7 gier. Ok. 2800 godz. online

Charakter:

Ada jest roztrzepana często nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji w której się znajduje, bywa niezdarna i strachliwa. Często buja w obłokach, bywa, że podczas rozmowy nagle odchodzi i zajmuje się czymś innym. Jest towarzyska, lubi poznawać nowych ludzi ale nie zawiera bliższych znajomości. Kocha zwierzęta, zwłaszcza leśne. 

Ad

Gildia:-

Rasa:

Zwierzokształtny

Główny Nieśmiertelny:

Li Tieguai

Poziom: 1

Doświadczenie: 0 exp

Broń	Sprawność fizyczna	Magia	Od Nieśmiertelnego	Inne
Nie wybrane	Skradanie się 0/5	Woda 0/5	Postać duchowa 1/50	Kowalstwo 0/5
Nie wybrane	Zwinność 0/5	Ogień 0/5		Oswajanie zwierząt 1/6
	Szybkość 0/5	Ziemia 0/5		Wytwarzanie eliksirów 0/5
	Siła 0/5	Powietrze 0/5		Wykrywanie 0/5
	Walka wręcz 0/5	Życie 0/5
~~~~~~	~~~~~~	~~~~~~	~~~~~~	~~~~~~
Punkty Zdrowia	500 pkt

Ilość złota:

Przedmioty:

Informacje dodatkowe:

Ada jest osobą dosyć niska jak na swój wiek, jej avatar również posiada tą cechę.

Kontakt:

Alter_ego

Lunna Skyhome

Lunna Skyhome 

Data urodzenia:
07-15

Wiek:
17

Płeć:
Kobieta

Orientacja seksualna:
Heteroseksualna 

Doświadczenie w MMO:
To jest właściwie jej pierwsza przygoda z prawdziwym MMO. Wcześniej grała jedynie w symulatory i inne tego typu gry. Chociaż jest całkiem niezła w tą gierkę... 

Charakter:
Luuna jest miła i sympatyczna. Oczywiście nie od początku, zawsze gdy widzi jakąś osobę chowa się gdzieś, a jeśli nie to po prostu nie zagaduje pierwsza. Woli wykonywać zadania, misje i takie rzeczy sama. Rzadko kiedy pyta o pomoc, nawet jeśli jest jej potrzebna. Ma twardy charakter i nie lubi porażek. Bywa bardziej przebiegła i sprytna niż się wydaje. Nie przepada za oszustwami. Kiedy zobaczysz ją po raz pierwszy zapewne uznasz ją za słabą, ale ona swoje wie i swoje potrafi. Jak wkurzysz tę dziewuchę to oberwiesz w nos [chyba, że jesteś dziewczyną - wtedy inaczej podchodzi do sytuacji]. Nie lubi opowiadać o sobie, a co bardziej o swojej przeszłości. Kocha przyrodę i jest naprawdę urocza i przyjacielska - oczywiście jak ją bliżej poznasz. Toleruje towarzystwo znajomych, ale tylko w grupie z 2-5 osobami. Nie lubi tłoku, kiedy o coś walczy - walczy do końca. "Nigdy się nie poddawaj, a dopniesz swego" - tak powtarzała jej mama kiedy Lunna zaczęła w siebie wątpić. Często się uśmiecha i śmieje, łatwo nawiązuje kontakt ze zwierzętami które oczywiście nie chcą jej zjeść. Po dokładniejszym poznaniu, Lunna robi się wygadana, kocha opowiadać to co myśli i często posługuje się obelgami i sarkazmami. Jest bardzo zmienna. Po za tymi małymi wadami można się z nią zaprzyjaźnić. Trzeba tylko czasu.

Sasuna 

Rasa:
Elf 

Główny Nieśmiertelny:
He Xiangu 

Poziom: 3

Doświadczenie: 0 exp

Broń	Sprawność fizyczna	Magia	Od Nieśmiertelnego	Inne
Nie wybrane	Skradanie się 0/5	Woda 1/6	Magia Lecznicza 3/50	Kowalstwo 0/5
Nie wybrane	Zwinność 1/5	Ogień 1/6		Oswajanie zwierząt 0/5
	Szybkość 1/5	Ziemia 1/6		Wytwarzanie eliksirów 0/5
	Siła 1/5	Powietrze 1/6		Wykrywanie 0/5
	Walka wręcz 0/5	Życie 1/6
~~~~~~	~~~~~~	~~~~~~	~~~~~~	~~~~~~
Punkty Zdrowia	1500 pkt

Ilość złota: 200

Przedmioty:
Złota proca z nosidełkiem

Informacje dodatkowe: 

~Lubi czytać 

~Lubi śpiewać 

~Dobrze gra na flecie 

~Szybko biega

~Ma alergię na kasztany i żaby 

~Nie cierpi gdy ktoś rani zwierzęta 

~Potrafi "zlikwidować" rany poprzez posmarowanie je maścią którą nosi przy sobie. Powoduje ona szybszy proces gojenia 

~Z ogółu nieprzewidywalna i sprytna

~Często nuci sobie pod nosem 

~Lubi ciche i spokojne miejsca 

~Kocha spacery

Kontakt: 

200lis 

Sklep

Ze względu na to iż chcemy zrobić sklep porządnie, nie będzie on dzisiaj gotowy.

Przepraszamy za utrudnienia,

Administracja PWO

Od Ronnie - c.d. Ay'i

- Pewnie nie wiesz, gdzie mogę znaleźć superbroń dla boga, nie? - spytałam się kolejnego NPC. - Och, niech zgadnę, powiesz mi, jak kupię od ciebie jakąś rzecz? - kupiec przez chwilę mielił moją odpowiedź.
- Niestety, nie wiem, ale może mi się przypomni, jak kupisz te zioło. - odparł jak gdyby nigdy nic. Przed chwilą przepytałam pięć innych sprzedawców i każdy mówił prawie to samo. Halo, firmo produkująca PWO, może byście dodali coś do opcji "Możliwe odpowiedzi kupców, gdy się coś od nich chce" ? Ta, chyba póki co nie mam co na to liczyć. Zrezygnowana udałam się byle jakiego budynku i weszłam do środka. Usiadłam przy jednym ze stolików i zaczęłam się bezmyślnie gapić w szyld "Pub Marzeń zaprasza na darmowe piwo podczas happy hours! Od 22 do 6 w każdy weekend!". Rozejrzałam się. Nazwa "Pub Marzeń" zdecydowanie nie pasowała do miejsca, które mnie otaczało. Roiło się tu od mężczyzn po czterdziestce, od których jechało niesprawiedliwością życia i piwem. Po ciężkiej pracy i nieprzyjemnej atmosferze w domu przyszli tutaj. Tylko upijając się mogli choć na chwilę zapomnieć o swoim losie. Smutne. Ale prawdziwe. Nagle podszedł do mnie jeden z tych kolesiów. Na kilometr śmierdziało od niego piwem.
- A co taka piękna pani robi w takim pubie jak ten? - spytał, trochę zbyt nachalnie jak na mój gust.
- Siedzi i upija się. Tak jak wszyscy tutaj. - powiedziałam to takim tonem, że normalny gość już dawno by już odszedł, a ten dalej gapił się na mnie ze zmarszczonymi brwiami.
- Czemu chcesz się upijać?
- Po pierwsze, nie twoja sprawa, po drugie, mam swoje powody, po trzecie nie będę zwierzać się komuś takiemu - otaksowałam go wzrokiem - jak ty.
- Czemu jesteś taka niemiła, co? - odwrócił się. Już myślałam, że w końcu będę miała spokój, ale pijak tylko poszedł po krzesełko, przytargał je koło mnie i usiadł. - Pocieszę cię, że na pewno nie masz gorszego losu ode mnie.
- Tak? - zakpiłam - To co cię niby takiego strasznego spotkało? Przyszedłeś zmęczony po pracy, a żonka nie chciała ci obciągnąć?
- Też - wyszczerzył się. Nie miał z trzech zębów i z paszczy jechało mu kapustą. - Ale chodzi o coś innego. Wczoraj walczyłem z takim jednym Zhangiem. Założyłem się z nim, że wygram. Wygrywałem - ale przez trzy czwarte meczu. Pod koniec Zhang wyjął jakąś tajemniczą, magiczną broń, dzięki której pokonał mnie w kilka sekund. Odparował nawet moje najsilniejsze umiejętności! Teraz nie stać mnie nawet na drinka... a propo, wiem, że to tak nie wypada prosić kobietę, ale... postawiłabyś mi kolejkę?
- Naprawdę?! Gdzie potem poszedł ten Zhang? - zaczęłam intensywnie myśleć.
- W sesie po meczu?
- Tak.
- A no do jakiegoś hotelu. Jakiś tam jednorożec. - podrapał się po głowie.
- Srebrny?
- A możliwe, możliwe.
- O mój boże! Nawet nie wiesz jak mi pomogłeś! - wstałam z krzesełka i pocałowałam go w policzek. Skrzywiłam się, gdy moje usta dotknęły zapoconej powierzchni i momentalnie się odsunęłam. - Dzięki wielkie! Naprawdę!
- Hmm, może zamiast tak się mi kłaniać, postawiłabyś mi tą kolejkę? - uśmiechnął się zadziornie. A to skurczybyk.
- Czemu nie, zasłużyłeś - odparłam. - Tak w ogóle, jak masz na imię?
- Rob. Miło mi. - podał mi rękę. Delikatnie ją uścisnęłam. - Ronnie.
- Barman! Siedem shotów dla pana Roba! - krzyknęłam do NPC-ta, a ten odkrzyknął coś w stylu "już się robi".
- To ja lecę. Wróć bezpiecznie do domu. - zwróciłam się do Roba. - Żegnaj!
- Cześć! Miło się gadało! - wyszłam z pub'u. Skierowałam się w stronę miejsca, w którym rozstałam się z członkami gildii. Gdy byłam blisko, dostrzegłam Nico. Szybko podbiegłam w jego stronę. Chciałam się pochwalić swoim osiągnięciem. Uratowałam naszą misję! Jednak Nico nawet mnie nie zauważył. Patrzył się gdzieś w dal, po czym jego ciało zaczęło znikać - wylogowywał się. Miał niepewną minę. Na jego twarzy widziałam... strach? Tak, i to paniczny.

<Nico?>

Od Ay'i- c.d. Nico

Zsunęłam hełm z głowy i dotarło do mnie dlaczego mama wybudziła mnie z gry. Czułam, że się duszę. Zaczęłam głośno  kaszleć. Rodzicielka złapała mnie za rękę i pogładziła po włosach, po czym zgarnęła mi je w kucyk. Delikatnie zawiązała na nim wstążkę. Tak, jak kiedyś gdy byłam dzieckiem. Nadal czułam, że nie mogę oddychać, a kaszel powodował że cała miotałam się na łóżku. Zaczęłam płakać, jedyne co krążyło mi po głowie to to, że niedługo umrę i nie zostanie po mnie nic.
-Wszystko będzie dobrze, skarbie- mama mówiła spokojnym głosem, jednak jej dobrze znane mi kłamstwa, już nie działały. Wiedziałam jak w złym stanie jestem. Wiedziałam że to koniec. Gdy atak duszności mi przeszedł, skuliłam się. Wtuliłam głowę w nogi i dalej szlochałam. Mama przytuliła mnie mocno do siebie, a ja jęknęłam. Chciałam krzyczeć, wyć, błagać o litość, jednak nie miałam kogo. To coś, co sprawiło że niedługo umrę jest tam gdzieś na górze, nie usłyszy co do niego krzyczę. To coś zostawiło mnie na pastwę losu. Chciało, żebym skończyła w męczarniach, nie doczekując nawet 18 urodzin.
-Natalia, proszę uspokój się- szepnęła cicho w moje włosy. Miejsce na którym miała głowę było mokre. Ona też płakała... żadna z nas nigdy nie pogodzi się z moją przyszłością. Zawsze będzie to nas boleć.
-Mamo?- szepnęła w nogi
-Tak?- jej głos był niepewny
-Mogę jutro nie iść do szkoły i po jutrze, popojutrze... już nigdy... nie chcę wychodzić stamtąd! Tam nawet nie poczułam, że coś jest nie tak!- podniosłam głowę, z moich oczu leciały strumienie łez- Proszę, błagam, nie karz mi już tu dłużej żyć!- zapłakane oczy mojej matki śledziły każdy mój chwiejny ruch, gdy wstawałam z łóżka, aby sięgnąć po plecak. Zaczęłam wyciągać z niego książki i drzeć każdą z nich. Histeria zawładnęła mną na dobre. Upadłam na podłogę i zaczęłam rozrzucać wokół podarte kartki. Moja mama tylko patrzyła na mnie w osłupieniu. Moim następnym ruchem było wstanie z podłogi i ruszenie do szafki w której trzymałam nożyczki. Wyciągnęłam je z niej i szybkim ruchem ucięłam pokaźną część moich długich włosów.
-Natalia, przestań, uspokój się. Będzie dobrze- mama podeszła do mnie i zabrała mi ostry przedmiot, a ja spojrzałam na nią z nienawiścią.
-Zrozum to kobieto! Nie będzie! UMRĘ! Za idiotyczny rok UMRĘ i zostanę karmą dla robali- zamurowało ją, tylko patrzyła na mnie zamglonymi oczami, a gdy ruszyłam w stronę drzwi nie zareagowała w żaden sposób, po prostu stała trzymając przed sobą nożyczki, a wokół niej porozsypywane były moje brązowe pukle. Szybko zeszłam na dół i narzuciłam na siebie pierwszą lepszą kurtkę, po czym z trzaskiem wyszłam z domu. Zaczęłam iść przed siebie.


<Nico? Ronnie? Co robiliście bez mnie?>

Od Nico- c.d. Ay'i

-Znalazłaś?- patrzyłem się na dziewczynę siedzącą na schodach, uśmiechała się od ucha do ucha.
-Znalazłam! Już wiem gdzie szukać- przysiadłem się do niej i zmusiłem ją aby wtuliła się we mnie. Wydala z siebie ciche mruknięcie niezadowolenia, ale po chwili sama położyła na moim biodrze rękę. Wokół nas chodziło wielu przechodniów, byli to za równo gracze jak i NPC. Każdy z nich wyróżniał się czymś, mieli kolorowe włosy i stroje. Wyglądali jak tęcza.
-Kieeedy ta Ronnie przyjdzie?- jęknęła Aya i mocnej wcisnęła policzek w moje ramię. Pogłaskałem ją po głowie.
-Kiedyś na pewno- rozejrzałem się po okolicy mając nadzieję, że zobaczę rudą czuprynę, jednak nie było mi to dane. Ciekawe gdzie ona poszła, myślałem że ja poszedłem daleko. Najwidoczniej Ronnie zawędrowała jeszcze dalej. Ayane odsunęła się od mnie i wstała. Na jej twarzy widniał dziwny grymas, wyglądała jakby była gdzieś indziej i jakby to miejsce jej się nie podobało.
-Co jest?- spytałem się jej, a ona tylko spojrzała na mnie przelotnie, rozwinęła menu i szybko wylogowała się. Gdy jej avatar dematerializował się, krzyknąłem za nią, jednak dziewczyna nie zareagowała ani trochę.  Stała jak posąg, a jej ciało zmieniało się w piksele. Ciekawe co jej się stało... a jakby tak pójść do jej domu i się spytać co jest lub po prostu zadzwonić... nie, Aya by mnie za to udusiła. Postanowiłem dalej czekać na Ronnie i udawać, że dziewczyna po prostu poszła zrobić sobie przerwę.

<Ronnie? Aya?>

Od Ay'i- c.d. Kaspra

Moim oczom ukazał się jakiś nowy gracz. Miał prześlicznego avatara. Pociągnęłam Nico za rękaw, a on odwrócił się w moja stronę.
-Hymm/?- wymruczał, rękę nadal trzymał nad interfejsem sklepu. Wskazałam dyskretnie na gracza, a Nico spojrzał na mnie z dezorientacją w oczach.
-Chcę go w gildii!- chłopak tylko przewrócił oczami i wrócił do przeglądania broni znajdującej się na przeźroczystym ekranie. Skrzyżowałam ręce na piersi i zrobiłam smutną minę- ignorujesz mnie! Z resztą nie potrzebuję twojej pomocy- ruszyłam w stronę chłopaka z uszami jakiegoś zwierzęcia. Zwierzo-uchy rozglądał się po mieście. Widać było, że jest tu pierwszy raz. Mam nadzieję, że go nie wystraszę... albo że nie będzie miał jakiś dzikich problemów jak Helia...
-Cześć! Szukasz może pomocy?- spytałam się go. Przed mną wyświetliły się jego dane. Miał pierwszy poziom i nosił dźwięczny nick "Principe", po jakiemuś oznaczało to książę. Ciekawie, nie powiem. Ukradkiem spojrzałam w stronę Nico, podpierał się o ladę jakiegoś straganu i patrzył na mnie niewzruszony.

<Kasper? Narobię sobie roboty... ale mam taką straszną ochotę pisać ;u;>

Od Kaspra

Kiedy rodzice pojechali do znajomych, postanowiłem zagrać w nową grę. Dostałem ją dosyć niedawno i nawet nie miałem kiedy jej wypróbować. Założyłem na nadgarstek ,,zegarek", a następnie podpiąłem się pod kabelki. Wziąłem głęboki oddech i wcisnąłem kask na głowę. Czułem, jak moje ciało stanie się lżejsze. Przed oczami ujrzałem ciemność. Po chwili pojawiło się kilka jasnych punktów, które tworzyły koło. Kilka sekund potem, pojawił się napis ,,Stwórz nowego użytkownika". Wybrałem ową opcję. Ujawniło mi się okienko, w które należało wpisać nazwę użytkownika. Pierwsze co przyszło mi do głowy? Kasper. Niestety była zajęta. Przewróciłem oczami i niewiele myśląc wpisałem Principe*. Potem wybrałem rasę oraz głównego nieśmiertelnego. Postanowiłem, że nie będę kombinował z wyglądem i go wylosuję. Gdy skończyłem rejestrację, kliknąłem ,,Utwórz". Nagle pojawiłem się w środku jakiegoś miasta. Rozejrzałem się po okolicy. To chyba początek tej gry... Postanowiłem zwiedzić owe miejsce. Była tutaj masa innych graczy. Nagle jeden z nich zaczął iść w moim kierunku?

<Ktoś? Sorka, że takie krótkie. ;/>

*Principe - z włoskiego książę